Column: Stap voor stap

Maandagmiddag: ik haal drie leerlingen op uit hun klas. Deze drie voelen veel spanning voor de doorstroomtoets en samen nemen we door wat ze kunnen verwachten. Hamza geeft hierna aan dat hij zich niet op zulke toetsen kan concentreren. Ik besluit de andere twee kinderen terug te brengen en nog even apart met Hamza te gaan zitten.

‘Juf, ik vind school heel makkelijk, maar ik kan me niet concentreren.’

Hamza is een intelligente jongen van 12 jaar. Zijn thuissituatie en autisme zijn belemmerende factoren bij zijn ontwikkeling. Hij is met 1 meter 80 net zo lang als ik en heeft de baard al in zijn keel. Maar hier zit een klein jongetje: zijn hoofd gebogen en handen in elkaar wrijvend.

‘Naar welke school wil jij, Hamza?’

Hij kijkt me kort aan en slaat dan zijn ogen neer: ‘Ik wil naar het vwo. Ik heb het altijd makkelijk op school, maar dat is ook echt saai. Ik weet dat ik niet altijd laat zien wat ik kan, maar dat komt omdat ik me niet kan concentreren en dan maak ik fouten en werk ik langzaam. Op het vwo hoop ik dat ik moeilijke dingen leer.

’Hamza leek altijd moeite te hebben met begrijpend lezen. Waar andere leerlingen hulp zouden vragen, wilde Hamza het in groep 8 zelf oppakken en verbeteren. Dat deed hij en de periode erna scoorde hij beter dan hij ooit in zijn schoolloopbaan heeft gedaan.

In januari was ik bij een RVKO-netwerkbijeenkomst over begaafdheid. Hier kwamen collega’s bijeen om ervaringen te delen. Tijdens deze middag werd aangegeven dat meer kennis over signalering en onderpresteren gewenst is. Het was een fijne bijeenkomst, waaruit blijkt dat we allemaal tegen dezelfde dingen aanlopen en dat je samen sterker staat.

Hamza lijkt een ‘onderpresteerder’. Het is niet dat zijn leerkrachten en hij niet willen, er is gewoonweg nog niet altijd de kennis om hiermee om te gaan. Onze school heeft een hardwerkend team, dat weet waar het heen wil met meer- en hoogbegaafden: onderwijs dat geïntegreerd is binnen onze manier van werken en denken. Geen externe Plusklassen. In de klas, waar ruimte is voor ‘peers’ om elkaar te ontmoeten, onder begeleiding van de leerkrachten zelf. Een duurzaam beleid dat niet valt of staat met één persoon. Stap voor stap komen we dichterbij. Wel moeten we beseffen dat dit tijd nodig heeft en dat we het niet alleen kunnen. Wat fijn om dan te weten dat je er als school niet alleen voorstaat en ik altijd kan terugvallen op collega’s binnen ons netwerk.

Ik breng Hamza naar zijn klas. Aangekomen bij zijn klaslokaal, zegt hij: ‘Juf, ik heb het gevoel dat jij begrijpt hoe ik denk. Dat is fijn.’ Hij loopt naar binnen en ik glimlach. Stap voor stap komen we dichterbij.

Column geschreven door: Haitske de Visser, leerkracht groep 6/7/8 en talentbegeleider HB, Montessorischool Capelle